Inwoners van Groningen zien haar weer langs stad en land trekken. Gewapend met haar camera legt de 71-jarige Aly Wieringa het wel en wee van de provincie vast. Kwiek stapt ze op haar (elektrische) fiets, of kruipt ze achter het stuur van haar antieke roomwitte Volkswagen Kever. Met dank aan de heupprothese die in 2013 bij haar werd geplaatst.

'Toen ik wakker werd, had ik de neiging om zó uit bed te springen. Ik voelde geen pijn, was niet misselijk. Om eerlijk te zijn: ik heb die operatie beleefd als iets heel kleins. Maar gelukkig met een heel groot resultaat. Ik kan dankzij die operatie weer goed uit de voeten en weer met mijn fototoestel door de provincie struinen. Weet u, dat is mijn lust en mijn leven.'

Voorliefde

Ze heeft een voorliefde voor het straatbeeld en de landschappen van de stad en regio Groningen en praat met liefde over schilderachtige dorpen als Warffum, Kloosterburen en Baflo. Ze fotografeert het einde van het land langs de zeedijk, waar niets meer is, boven Groningen. Maar het lichaam moet dan wel een beetje meewerken.

Pijn in de linkerknie

Dat laatste schortte er steeds meer aan, vertelt ze, terwijl haar orthopedisch chirurg Tom van Raaij aandachtig meeluistert. 'Gek genoeg begon het allemaal met pijn in mijn linkerknie. Via de huisarts kwam ik terecht bij dokter Van Raaij in het Martini Ziekenhuis. Uit foto’s bleek dat er met mijn knie nauwelijks iets mis was. De dokter besloot daarom de heup eens goed te onderzoeken. Daar bleek wel flinke slijtage zichtbaar. De dokter besloot me een injectie te geven met pijnstiller en ontstekingsremmer. Man, het leek wel een wonder. Binnen twee minuten was alle pijn weg. Voor de dokter was dat het teken dat mijn klachten uit het heupgewricht afkomstig moesten zijn. De pijn bleef zes weken weg, maar kwam daarna in alle hevigheid terug.'

Aly is er weer

Orthopedisch chirurg Van Raaij vult aan: 'Het komt vaker voor dat heupslijtage merkbaar wordt door pijn in de knie, dat kan te maken hebben met een veranderd bewegingspatroon. Zo’n pijnstillende injectie met tijdelijk effect kan veel duidelijkheid geven.' Aly Wieringa: 'Ondertussen had ik zoiets van: "Hee, Aly is er weer". Het ging een tijdje heel goed, maar ik wist dat de pijnstilling en ontstekingsremmer uitgewerkt zouden raken. In het voorjaar van 2013 kwam de pijn terug. Toen besloten we tot het plaatsen van een nieuwe heup.'

"Rapid Recovery" methode

Aly onderging een vooronderzoek en werd voorbereid op de zogeheten "Rapid Recovery" methode. Daarbij werd haar verteld dat ze luttele uren na de operatie al zou worden uitgenodigd om uit bed te komen en te gaan lopen. 'Hoe eerder je in beweging komt, hoe beter dat is voor je herstel, zeggen ze. Het is goed om je spieren, je hart en je longen weer aan het werk te zetten en je bloedsomloop flink op gang te brengen.'

Klein wonder

Op een woensdagavond werd ze opgenomen; de volgende ochtend om acht uur werd ze de OK binnengereden. Van Raaij: 'Omdat we de anesthesie en de pijnstilling hebben aangepast, worden patiënten fitter en zonder pijn wakker. Dat helpt om snel in beweging te komen.' Aly Wieringa bevestigt dat: 'Diezelfde middag was ik al aan de wandel, met krukken en onder begeleiding van de fysiotherapeut, dat wel. De volgende dag stond in het teken van oefenen en bewegen. De tweede dag mocht ik ’s ochtends naar huis. Ik vond het een klein wonder.' Thuis bleek ze aanzienlijk fitter dan gemiddeld en was begeleiding door de fysiotherapeut amper nodig. 'Ik kon zelf mijn oefeningen doen, dat ging uitstekend. Toen ik na zes weken voor een afspraak naar het ziekenhuis ging, was ik zo braaf om de krukken nog te gebruiken. Maar toen dokter Van Raaij me zag was het eerste dat hij zei: “Doe die krukken maar weg, die heb je helemaal niet meer nodig".'

Niet standaard

Nee, een standaardpatiënt is Aly Wieringa niet. 'Maar ook weer geen zeldzame uitzondering', zegt Van Raaij. Na een paar weken zat ze weer op de fiets; autorijden deed ze weer na zes weken. Daarbij is het vooral belangrijk goed te kunnen in- en uitstappen en voldoende pedaaldruk te kunnen geven met de voet. Aly: 'In zo’n Kever moet je stevig trappen om te remmen. Stuurbekrachtiging heeft-ie ook niet. Nog een goede reden om fit te blijven.'

‘Lees je goed in, maar heb niet teveel verwachtingen van je bevalling. Het kan altijd anders lopen.’ Zo luidt het advies van Daniëlle Huiting na haar drie bevallingen. Op 5 januari kwam haar zoontje Jonathan ter wereld. Een turbulente bevalling, waarbij ze gelukkig omringd werd door goede en vertrouwde zorg.

Daniëlle was onder begeleiding bij Verloskundigenpraktijk Hoogezand en de zwangerschap verliep normaal. Wel lag Jonathan in een stuitligging en moest hij met 36 weken gedraaid worden. ‘Dat verliep allemaal heel soepel,’ vertelt Daniëlle. ‘Toen ik op het spreekuur was bij mijn verloskundige gaf ze me informatie over de draaipoging en maakte ze meteen een afspraak voor me in het Martini Ziekenhuis. Daar wilde ik graag heen, omdat ik er goede ervaringen heb en ik het een warm en huiselijk ziekenhuis vind. De gynaecoloog had mijn gegevens al en nam de tijd om te praten over de aanpak en eventuele risico’s. Je zit daar toch met zorgen. Uiteindelijk was het draaien eigenlijk zo gebeurd.’

Inleiden

Iedereen was er klaar voor, maar Jonathan liet nog even op zich wachten. Daniëlle: ‘Met 42 weken zou ik ingeleid worden, daarvoor had ik al een afspraak staan in het ziekenhuis. Maar de nacht ervoor begon de bevalling toch nog spontaan. En meteen ook heel snel en heftig! Mijn verloskundige besloot niet eerst bij ons thuis te komen, maar elkaar meteen in het ziekenhuis te ontmoeten. Dat heeft ze goed ingeschat! Om half 1 had ik thuis de eerste wee en om kwart voor 2 mocht ik in het ziekenhuis al gaan persen.’

Voorhoofd

Daniëlle dacht dat het persen snel zou gaan bij een derde bevalling, maar dat viel tegen. ‘Na bijna een uur persen, werd duidelijk dat het niet lukte. Mijn verloskundige vermoedde dat er sprake was van een voorhoofdsligging en ze heeft de arts-assistent erbij gehaald die dit bevestigde. Ze zei dat dit een baringsonmogelijkheid is. Het kindje ligt dan namelijk met het hoofdje achterovergebogen in het bekken, waardoor er te weinig ruimte is. Al snel kwam ook de gynaecoloog erbij, die besloot tot een keizersnede. Wij stonden daar helemaal achter, want ik merkte zelf dat het niet lukte. Ik zei: doe maar wat nodig is! Kort daarna werd een gezonde Jonathan geboren.’

Samenwerken

De bevalling verliep anders dan verwacht, maar Daniëlle heeft zich steeds veilig gevoeld. ‘De verloskundige, arts-assistent en gynaecoloog werkten heel goed samen, ieder vanuit de eigen deskundigheid. Eerst nam de arts-assistent het over, vervolgens de gynaecoloog. Steeds waren de rollen en verantwoordelijkheden duidelijk. En het was ook fijn dat iedereen zo snel kwam. Alles verliep soepel, rustig en vanzelfsprekend. Dat is belangrijk, want op zo’n moment wil je daar niet mee bezig zijn. Ik kon me helemaal concentreren op de pijn.’

Nazorg

‘De verloskundige is bij ons gebleven tot we de lift ingingen naar de operatiekamer’, vertelt Daniëlle. ‘De middag na de bevalling belde ze me in het ziekenhuis om te vragen hoe het ging. Na zes weken hebben we nog een gesprek gehad om na te praten. Ook dat was prettig, want er gebeurt op dat moment zoveel tegelijk en de voorhoofdsligging was nieuw voor mij. Het kindje kan tijdens de bevalling in deze positie draaien, dat is van tevoren niet te zien. Ook van deze bevalling heb ik weer geleerd dat je niet te veel verwachtingen moet hebben. Het belangrijkste is dat er een team van mensen voor je klaarstaat om je er doorheen te helpen. En dat was bij mij zeker zo!”

Hoe belangrijk snelheid is bij een beroerte, ontdekte Hoegen Dijkhof aan den lijve: ‘Om 04.45 uur ’s morgens wilde ik me omdraaien in bed, maar ik viel ernaast. Mijn rechterkant deed het niet meer. Mijn vrouw belde meteen de Huisartsenpost, waar ze snel doorhadden dat het een beroerte kon zijn.'

Hij vervolgt: 'Binnen tien minuten stond de ambulance hier op de stoep in Roden en op de Eerste Hulp stond de neuroloog ons al op te wachten. Hij deed een paar testjes, waarna duidelijk werd dat ik naar de CT-ruimte moest. De scans wezen uit dat het om een herseninfarct ging en ik kreeg meteen een infuus met bloedstolsel oplossend medicijn. Om 6.00 uur lag ik op de zaal. Het ging echt razendsnel!’

Alle functies weer terug

Eenmaal op zaal merkte de heer Hoegen Dijkhof dat het medicijn ging werken: ‘Opeens kon ik mijn rechterduim weer bewegen, toen mijn tenen. Om een uur of tien had ik al mijn functies terug. Daar was ik zo ongelooflijk blij mee! Later kwam eigenlijk pas het besef. Je realiseert je wat er had kunnen gebeuren. Hoe kwetsbaar je bent en hoe enorm belangrijk snelle hulpverlening is. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn zonder deze geweldig op elkaar afgestemde zorg. Voorlopig ben ik de dans ontsprongen!'